İNSANLIK KAMBURU!...
<<Annemin dizinde masal dinleyen
küçük kız olarak kalabilseydim keşke>> İçtiğim suyun tadı bile başkaydı Sunulurdu bakır tasla Ha bir heves vardı büyümeye dair Ama ben istemedim.Asla!.. Büyüdükçe daha belirginleşti Sırtımdaki insanlık kamburu Ne doğduğum günkü kadar Masum kalabildim Ne de sallayıp bi küfür Hayatın kendisine Sonuna kadar günaha dalabildim.... <<Her zaman doğruyu söylemez büyükler ne çoktur bizden sakladıkları gerçekler>> Küçükken yaramazlık yapmayalım diye Korkuturken büyükler Bahsettikleri şey hep aynıydı Devler,ejderhalar,umacılar,yılanlar Asıl korkulması gerekeni söylemeyi hep unutmuşlar Büyüyünce öğrendim...İnsanlar... Kaybolduğunda kara cadının karanlık ormanında Yol gösterecek bir ışığı bile kapatır Dikenli eller Ve ne kadar muhtaçsan o kadar devler!... <<Ektiğim tohumlarım yeşermesini beklerken elime geçen kuru dallar merak ettim bu toprağın altında ne var? >> Eteğimdeki umutları saçarken toprağa Az da hayal kurmadım hani Aman ne çoktu huzur,mutluluk Valla gani... Oysa bana verdiği kan kırmızı dikendi Şimdi diyorum girsem toprağın altına Fazla da yer istemem Bir ADAM boyu yeter. Ne kadar acıtır ki canımı içindeki yılanlar çıyanlar En fazla en fazla günahım kadar!... ZEHRA BARDAKCI 29/06/2009 |
Yol gösterecek bir ışığı bile kapatır
Dikenli eller
Ve ne kadar muhtaçsan o kadar devler!...
Mükemmeldi Zehra hanım kutladım. Sevgi ve saygılar.