sivas diye bir ildi insanı insan bildi
pir geldi sultan geldi dil geldi
uzak diyarlardan el geldi
bir temmuz sıcagıydı sinsice ölüm geldi

dillerde tekbir gönüllerde diken
ALLAH diyen dillerde kin ALLAH diyen gönüllerde şeytan
olmuşlardı nefislerine sultan
yoktu onları şuursuzca tutan

kinleri yutmuştu yüreklerini alıp çıkarmıştı şehrin orta yerinde daga
hepisi birer hayvan hepisi birer sırtlan hepisi birer çiyan
yapılan insanlık degil akıllara ziyan
bir gaz bir kiprit bir ölümdü yanan

temmuzun sıcagı deyil ama insanlar yakıyordu insanları
zevkten naralar atıp salya saçıyorlardı sivasa
sivas salya sivas ölüm sivas çıglıktı artık
ozanlar yanıyordu sazlarıyla anılarıyla inançlarıyla

yakmayacakmı yaradan yakanları
yakmayacakmı yürekleri vicdanları
yakmayacakmı varsa içlerinde biraz insanlık tohumu
yakmayacakmı bir temmuz sabahı kendilerini