“Ey Ölümü Tadanlar
Siz Yaşarken de Böylemiydi Hayat”



Ağır ve yorgun bir günün kostümünü
Giymiş bir yalnızlık perisiyle
Göğüs göğse durduğunda kederim
Depreştiği yerinde kan-ar
Ben ışık hızlı bir sevdanın gölgesiyimdir
Yüreğim nikbin renklerin gösterişi olur
Hoyrat sesiyle çağırdığında aşk
Taze(d)lenir umudum

Her güç kendi sahnesinde sinemadır
Kahramanlığı kendine ait bir hamleyle
İsimlenir

Bağış zamanlarında tüketilen kelimelerden
Alıntı minnettarlıkla sevebilmişken iyiliği
Zinde bir nankörlükle kök salacaktır
Hasımlık

Bizi buluşturan yolların mevsimiyle
Aynı nağmeli kuşların şarkısı
Birde parlayan gövdesinden aşağı saldığın da ay
Şavkıyla beslediği güzellikleri bir bir seçip çıkarır
Gecenin gömüsünden

Her sükunetin en evvelinde
Yaşanmış bir ölmüşlük hikayesi varken
Sevmeyi bu kadar bağırmak
Ve kanını dökercesine kelimelerin
Şiir mısralarına koymak
Helallik ister

Çünkü
Göz suyunda ki tuzla pişen
Acılı aşla
Palazlanıp ruh
Büyümüştür içinde durduğu bedeni
Eskiterek

Mızıkası da sustuğunda yalnızlığın
Bağış zamanlarında tüketilen kelimelere
İhtiyaç kalmaz
Artık ölmek hikayeli bir nihayetin içinde yürüyerek
Hesabı görülmüştür yaftalı
Ya bir sonsuz mutluluktur hayat
Ya da sonu gelmeyecek olan bir çok kırılganlık