yokuğunda ben
her gördüğümde varlığını ağacımda ürperiyorum
ilk geldiğin gibi hep herşey aynı bedenimde her sefer yeniden ölüp yalnız sende diriliyorum koca şehir bomboş anlamsız geldi yokluğunda hasretini içime çekip de boğdum anılarda gözlerimi binalar mı yıkıldı ne hava da kararıyor erken vakitlerde kalabalığa baktığımda yitiyor benliğim daldığımda ancak benden ayrılıyorum hadi ses ver görün gözlerimde beni sevindir nicedir özlem yüklü gözyaşlarım akmak bellemiş sevdasını da yüreğinde saklamak bilmiş boğuldu sinem inip kalkamaz oldu bir haberinle tutunmak istedi hayatına koruyup kollayamadı bu eller seni kapıp da götürdüler geri versinler benliğimi ne olur bu yürek gayrı ne eyler nere gider |
saygı ve selamlarımla....