Çarmıha Gerdim boşluğu..Boğulmuş zamanların gölgeleri siniyor bakışlarıma, Yüzüne bakamıyorum artık, ürkek sokak kedilerinin Utanıyorum... Bir yerlerinden sihirli tebessümler yakalayıp hayatın , yapıştırıyorum dudaklarıma, Hınzır bir çocuk edasıyla sobelemeye başlıyorum , üstü örtülü kalender sesszilikleri.. Oysa her sözcük birbirine benziyor, Yorulmadan bir öncekini tamamlayıp Giriş, gelişme, sonuca dair birikinti kalabalıklar oluştuyor.. Bahar rüzgarlarına asıp yokluğu, Dönüştüğüm kan reVan limanların hüznüyle Gözkapaklarım usulca düşüyor Ve kurşun yağıyor yeryüzüne Dokunduğu her yere enkazlar hediye ediyor.. Toza kesmiş karanlıkların ağır kokusu siniyor tenime Varsa ilacı söyle, Ruhum nasıl tamamlar bu sancılı boşluğu.. |