Bitiş
Veda veda!... dedikçe ağlıyordu adam
göz pınarı söz anlamaz çağlayan ayakları koşturur dağlara dağlara kalır şehirde yüreği biten her gün, acı şarkı. Başlamasın hele deprem yüreğinin odaları titrer yıkılır uzaklaşır kimse yok mu diyen ses sakladığı veda büyür. Tren düdüğüyle ölür temel fıkrası gözyaşı mendilde uyutulur yaşam vedalaştıkça siyah beyaz yeşil selviler altında tüketilip unutulur. Ömür dediğin kaç bahar coştukça el kaldırır yüreğini boşaltmaya çoğaltır içindeki cemre düşmüş günleri durdurur zamanı kalleş ayrılık. 4 Nisan 2009 |
coştukça el kaldırır yüreğini boşaltmaya
çoğaltır içindeki cemre düşmüş günleri
durdurur zamanı kalleş ayrılık.
..........
güzel dizeler.
selamlar