AŞKA DAİR AŞKSIZ BİR ŞİİR
evleri kanatırcasına, yağmur yağıyor dışarıda
yoksullara yazılan bir şiirden fırlıyor pencereme kimsesiz çocuk siluetleri ve aşk bağırarak yüzümü tırmalıyor paltosunu giyip uzaklaşıyor içimden tüm umutlar terk edilmiş eski, ahşap bir ev şimdi bedenim Kendi kendime dokunup dökülüyorum parça parça başlıyorum upuzun gecelerde soluksuz acı çekmeye gözlerimi kuruturcasına şiir okuyorum aya karşı ben okudukça zayıflıyor ışığı ve cılız bir çizik kalıyor gökyüzünün ağılında yaşamadan ihtiyarlamış kadınların çizgilerinden birkaç çizgi sallanıp düşüyor yüzüme, alnıma, kalbime… kalbimi alıp bakıyorum baktıkça içimden ağzıma doluşan ölüleri kusuyorum duvarlara ormandan gelen karanlık seslere koşuyor ruhum tıpkı aşkları ruhumu örseleyen adamlara koştuğum gibi anladım, sürecek bu aşksızlık sürecek ve yazdıracak ! NİLAY AKÇAY (ORTANCA DERGİSİ,KASIM 2009) |
dağlı bir kabiledir aşk
asla düze inmez
///fadıl öztürk///
saldırganlığı bu yüzdendir belki.
kutlar ve selamlarım kalemi.
selametle.