KAL
Bahtiyarsın umarım
bitirdin... bitirdin bizdeki ölümsüz bizi yittik. elimizdeki çamuru kanla yıkadık esrikleşti,uzadı tekrar yeniden bittik.Kapılarımızı tan vaktine değil, zemheri soğuğuna açtık,yılın temmuzunu değil, hep sonbaharı yaşadık. ben giyotine giden aşkımı sana sundukça, sen hunharca çektin ilmeği boynuma.yine de tek varoluşumun sebebi sendin. yollarım sana çıkıyor,kıyıyorum her güzelliğe seni tatmak için. ağzımda kurum tadı,damaklarımda kırık cam parçaları, sokaklarım çıkmaz,parklarım salıncaksız. çevirme yolumu yokuşa,taşlı tarla da olsa geleyim sana Nietsche tekrar ağlasın ne çıkar biz gülsek gül versek ayaza yeşertsek karanfil yapraklarımı yakışan kırmızı dudaklarına gidenle kalan, göçenle,konan, yaz ile kış, siyah ile beyaz olmasak. uyutma sözcüklerini,yeşertmeye çalış ne olur kuruyan begonya,hanımeli yanaklarımı. |