Karşımda kocaman bir Akçaağaç
Ayaklarımın dibinde biriken bir sürü yaprak
Düşünüyorum bu ağacın dibinde
Kocaman gövdesine yaslanarak
Bu belediye parkında
Bu ağacın dibinde
Çok acı gelir insana
Eninde sonunda bir ‘’Son’’a mahkum olduğunu
Anlamak…
Sonlu olmayı kabullenmek
Yaşamak bile bile…
Yaşamak tıpkı bu ağaç gibi dimdik kalmak
Ölmek…
Ölmek ayakta,kimselere sezdirmeden
Tükettiğimizde tüm yanılgılarımızı
Geriye kalan ‘’HİÇ’’le karşılaşmak…
Birgün ‘’Sıfır’’ olacağını bilmek,hatta ‘’Sıfır’’ olmayı istemek…
İşte şimdi yaşıyorum;etten,kemikten,sinirden bir harikayım…
Sonra bir de var,benim yarattıklarım
Toplum,devlet, vs… bir sürü kuru,cansız felsefe
Şu anda ben varım,yarattıklarımdan daha fazlayım
Gerçeğim hiç olmadığım kadar
Yarattıklarım da benimle var,bensiz onlar da bir hayal
Her şey ‘’Sıfır’’a mahkum,’’Sıfır’’ olmaya
Sevgim,öfkem,kavgam
Bu yaşamdaki ben,ne kadar ‘’ben’’im?
Of…Dönüyor başım,kararıyor gözlerim
Umutsuz bir avuç fikrim cebimde
Ben tek başıma,bu akçaağacın gölgesindeyim…