Daha önce "Adamın biri" adında üç şiir yayınlamışdım ya, öyle bir şey ki, bu adamlar maalesef bitmiyor. Bu da onlardan biri, hatta evveli.

90’lı yıllarda, İstanbul’da yaşayan gencden bir adam ummadık bir anda, evini, işini ve tüm birikimlerini kaybeder. Tek çaresi Anadolu’nun ucra bir köşesindeki köyüne dönmekdir. Ama İstanbul’da vaz geçemediği bir sevgilisi vardır. Bu sevgili ise hem adamımıza hem de Türkiye’ye alışmaya çalışan, Türk olmasına rağmen, komşu bir devletten Türkiye’ye gelen, Türkce’yi yeni öğrenen, fakat arada bir de moskof mentalitesini dışa vuran bir dilberdir.

Adamımız kimseden merhamet dilenecek, kimseye boyun eğecek biri değildir, ama aşk adamı ne hallere sokuyor?!

Yâr oturmuş kurulur naz postuna
hiç bakmıyor yarenine dostuna... (Karacaoğlan)

Kanun mu, ferman mı bana hükmeden?
bana gizliden bir erk olmalıydı.
Kalbimizi aynı anda titreten
bir pervane veya çark olmalıydı.

Olur mu samimî sevgide yalan,
olur mu yalanla mutluluk bulan?
İlan-ı aşkıma yardımcı olan
güllerin renginde fark olmalıydı.

Yerinde inşallah evin, barakan,
olma bu ayazda beni bırakan,
hepsini boş ver de, yapman gereken
bana kızgınlığı terk olmalıydı.

Kavuşacakdık biz hani son ay’a
beklemek zor, deme şimdi "seneye"
havale edene bizi fitneye
cevabın "Allah’dan kork!" olmalıydı.

Gün gelir de, sevdam ederse gıcık,
mahcubum, yüzümde ter vıcık vıcık,
yanağıma kondurduğun öpücük
her sabah asgarî kırk olmalıydı.

Seninle olsam da, sen beni kırsan,
gücenmem yoluma dikenler sersen,
"Vatan sel altında kalmasın" dersen,
Gözlerimden kutb’a ark olmalıydı.

Göğün yüksekliği, toprağın dibi,
itirafla oldum ben sana tâbi,
öyle bakma bana yabancı gibi,
benim sevdiğim kız Türk olmalıydı.

İçimde vuslata ermek hayali,
eriyorum, alma sen bu vebali,
Nasreddin Hoca’nın meşhur misali:
Aydın’ın sırtında kürk olmalıydı!..

Aydın Bayrakdar, Almanya, 2005