İki çocuk,yan yana
Ellerinde bayraklar,
Gözleri ateş gibi,
Dünya’ya el sallarlar.
Ayrı olsa ne olur yurdu.
Her biri ayrı bir gül.,
Evrenin bahçesinden,
Yaratılmadıkmı Tanrının nefesinden.



Çocuklarımız diye bilmek,
Bakmadan ırkına sevebilmek,
Her birine ayrı ayrı ,Birer dünya verebilmek.
Böyle değilmidir bilmem .
İnsan olabilmek.

Ayrı coğrafya ayrı iklim,
Mavi gözlü siyah tenli,
Ne fark eder kardeş değilmiyiz.
Çocuklarımız,onlar ve biz.
Sev onları,korkma.!
Tükenmez sevgimiz.

Dün çanakkale’de izmir’de,
Ellerinde ateş topları,
Davetsiz geldiler.
İstenmeyen misafirdiler.
Bu gün farklı bir gün.,
Mustafa Kemal’in çocukları,
Övüne bildiğin kadar övün.

Bir çiçek tarlası Şimdi,ANTALYA
Yirmi üç nisan.
Çocukluğumun madalyası.
Oluşsun isterim.Dostluk kardeşlik.
Burası çemberin son halkası.




ONUR İLKE ANTALYA