Çünkü "yüz" vardı...
Yüz vardı.
Köz vardı. Öz vardı. Söz vardı. Enlemi boylamı yüzünden geçen, İpeksilere sarılı ışık topuydu dünya. Mutluluk mihverinde dönerdi dünya. Mutlu uyandığın günlere telmihte geç kalmış oysa Şiirim. Yazılmamış özne yüzün. Yıllardır yok... Cihetsiz sevişlerimde geniş suskunluklarla. Üzgün denizler bırakıyorum ardımda. Şimdi bendeki, bitmeyen kırıkları bir araya getirme çabası. Ya gel yüzünle dağıt bu yapbozu; Ya bırak tamamlayayım, kendi yüzümü. |
Saygılar selamlarımı sunarım