İsimsiz aşkım
Hep evlat yarasıdır aşklarım
Yalnızlık doğuran gebelik. Doğum sancılı olur Hepte tenhalık. Elini uzattığında ulaşılacak gibidir. Avuçlarında ki boşluk Kazıyınca çizgilerini Yelken doğumu, aşka yolcu.. Batma ihtimali yüksek. Yine de kazırdım çizgileri Sensiz deniz olmaz ki Bu yürek damlası. Herkesin bir ağacı varmış Sonsuzlukta bir kök. Her ayrılıklarda kökler yığılırmış Toprakla arkadaş İşlerlermiş Günlerin eksilmesini. Ağacın çürümesi bu eksilmelerdenmiş. Ne isimsiz gömüler saklıdır köklerde. İnsan yarası olduğundan gözükmeyen Kendi yaralarımızdır sadece gökyüzü Yağmurlar sadece bizim için yağar Toprak biz susuz olduğumuzdan kurur İsimsiz, yüreğime kazıdığım aşkım Seni sevdiğimi bilmeden Ne çok deniz akıttım damlalarımdan sokaklara Damlalara her basışında gülerek İçim ezildi Ne çok emek vardı her zerresinde Ne çok uykusuzluklar gizlemiştim karanlıklara Her aşk yalnız yaşanırmış bilirdim de Senin için akan damlalara basıp gitmen yok mu? Canımı acıttı bak yine gözlerim deniz Sana akmama an var Bu defa damlalarıma basıp gitme Evlatlarım onlar benim |