Hep evlat yarasıdır aşklarım
Yalnızlık doğuran gebelik.
Doğum sancılı olur
Hepte tenhalık.
Elini uzattığında ulaşılacak gibidir.
Avuçlarında ki boşluk
Kazıyınca çizgilerini
Yelken doğumu, aşka yolcu..
Batma ihtimali yüksek.
Yine de kazırdım çizgileri
Sensiz deniz olmaz ki
Bu yürek damlası.
Herkesin bir ağacı varmış
Sonsuzlukta bir kök.
Her ayrılıklarda kökler yığılırmış
Toprakla arkadaş
İşlerlermiş
Günlerin eksilmesini.
Ağacın çürümesi bu eksilmelerdenmiş.
Ne isimsiz gömüler saklıdır köklerde.
İnsan yarası olduğundan gözükmeyen
Kendi yaralarımızdır sadece gökyüzü
Yağmurlar sadece bizim için yağar
Toprak biz susuz olduğumuzdan kurur
İsimsiz, yüreğime kazıdığım aşkım
Seni sevdiğimi bilmeden
Ne çok deniz akıttım damlalarımdan sokaklara
Damlalara her basışında gülerek
İçim ezildi
Ne çok emek vardı her zerresinde
Ne çok uykusuzluklar gizlemiştim karanlıklara
Her aşk yalnız yaşanırmış bilirdim de
Senin için akan damlalara basıp gitmen yok mu?
Canımı acıttı bak yine gözlerim deniz
Sana akmama an var
Bu defa damlalarıma basıp gitme
Evlatlarım onlar benim