Bu şehrin kadınları aşık oldular diye
Haberleri verildi "garip öldüler" diye
Manşetlerden inmedi öyküleri aylarca
Kalplerini izinsiz söküp aldılar diye...

Bu şehrin kadınları farklı değil ordakilerden
Onlarda saçlarını taramaz geç kalma telaşıyla çoğu zaman...
Çoğu zaman kirayı denkleştirmek için vazgeçerler bir çift ayakkabıdan...

Bu şehrin kadınları da ağlar hıçkırarak
Rimelleri akar yanaklarından zift karasıyla
Ve onlar da saklar içlerinde sevginin mürekkebini
Zamanı geldiğinde akıtmak için beyaz sayfalara...
Bu şehrin kadınları da dalar uykuya
Uyandıklarında, o günün diğerlerinden aydın olacağını düşünerek
Son günlerini yaşıyormuşçasına yarını düşünmeden
Geçmişi taşımadan omuzlarında...

Bu şehrin kadınları da korkar gökgürültüsünden
Ama korkmazlar sonuna kadar gitmekten
Ve bir o kadar çekinirler aşkın değmediği yola girmekten

Bu şehrin kadınları da kıskanır delice
Şöyle bi gülümsese -sevilen- başkasına
O vakit saatler ölümü vurur
O vakit ölüm tek dilekleri olur

Bu şehrin kadınları sevilince güneş olur
Günün olur, eşin olur
Hastalanırsan alnında bezin olur
Sarhoşluğuna sebep ağzının tadı olur
Günahkarsan günahın
Değilsen cennetin olur
Sen olur,
Sen gibi olur...

Ve...
Bu şehrin kadınları da taşır gözlerinde acının narkozlanmış halini
Ele güne göstermezler belki ama derinden hissederler etkisini
Bu şehrin kadınları herzaman yakındır Allah’ a
Bu yüzden armağandır yalnızlık onlara...

Bu şehrin kadınları işte böyledir dostum
Şehirleri sevdadır yazarken budur kastım
Hafızalarından hiç silinmeyen beylerce
Nasıl kahredilirmiş bizzat görünce şaştım...

dilek