Hep istenmeyen zamanlarda yakalandım yokluğuna
bazen kalemimin en keskin olduğu anlarda
bazen kulağıma çalınan hoş bir şarkıda
kimi zamanda yürüdüğüm kalabalığın arasında belirdi gözlerin
gözlerin fırtına sonrasındaki denizin maviliği
belki kaçarsın diye
korkumdan bir selam bile veremedim
Hep istenmeyen zamanlarda yakaladılar yokluğunla beni
kimi zaman bir öpüşmede
kağıt dudaklarının tadıydı aradığım
kimi zaman geceyi birlikte geçirdiğim bir tende
tenin yağmur sonrası toprak kokusunu andırırdı
öyle saf öyle temiz ve aklımı başımdan alan
bazen evimin duvarlarında buldular seni
Satırlarımın arasında yakalandım senle
hatta resmini buldular cüzdanımda
sakladığım bir tutam kızıl saçınla
sıkıldım artık
beraber olduğum kadınların beni ben gibi sev
ben o değilim bende onu arama demesinden
Kim öpse beni yada kim benimle sabahı karşılamaya kalksa
hep yokluğunla yakaladı şafak vaktinde
Hep kıskandılar seni
Yokluğunla sevişirken yakalandım tan ağarırken
Ben hiç anlatamadım seni onlara
Sustum kaldım yine
Başka dudaklara alışamadım başka kokular cezbetmedi hiç beni
Ben
ben hiç istemedim bir başkasıyla sabahı karşılamayı
oysa sadece seninle bulmak isterdim Şafak vaktini
seninle uyanmak isterdim
sabahlara konunun sindiği herhangi bir odada
olmadı .....
şimdi başkalarının öpmeleriyle uyanıyoruz
Çok ama çok yorgunum
Seni
seni çok özlüyorum
sen niye elin oldunki