Gece kemendini taktı yine
Kahırlarımın boynuna.
Günün günahı sallanıyor,
Sıkıştırılmış bir beklemenin ipinde.
Kaç kere astık düşlerimizi
Sayısız…
Sayamayız nelerden vazgeçip,
Neleri yerine koyduğumuzu.
Yalan bence;
Ne gelen gideni aratıyor,
Ne giden haberdar artık istenmediğin den.
Ve sadece üzülüyoruz biz,
Zamanında olmadı diye her şey.
Gelişler ve yorgun gidişler…
Tünele benzettik hep zamanı,
İki ucu açıkmış gibi,
Yalan bence;
Bir ucu hep kapalı yaşamanın
Dönüş yok seferlerimizden.
Bu tünelden geriye dönemeyiz ki

Yansımasıyız artık bir sesin
Karşılıklı iki dağın birbirini seyredişi,
Arada kırılan ses kadar yitiyoruz her gün…
Ve çığlıklarımız karışıyor birbirine,
Ey hayat neredesin,
Ses dönüyor karşı dağdan geri
Ey hayatım neredesin?

Hey hat !
Dağlar kadar vakuruz şimdi.
Duruyoruz yerli yerimizde,
Yangını sözlere döktük,
Kelimeler tütüyor artık biz değil.
Yalan;
Dağ dağa bir şekilde kavuşuyormuş da
İnsan insana değil.

nehir şermin 133333