İKİ DAĞ
Gece kemendini taktı yine
Kahırlarımın boynuna. Günün günahı sallanıyor, Sıkıştırılmış bir beklemenin ipinde. Kaç kere astık düşlerimizi Sayısız… Sayamayız nelerden vazgeçip, Neleri yerine koyduğumuzu. Yalan bence; Ne gelen gideni aratıyor, Ne giden haberdar artık istenmediğin den. Ve sadece üzülüyoruz biz, Zamanında olmadı diye her şey. Gelişler ve yorgun gidişler… Tünele benzettik hep zamanı, İki ucu açıkmış gibi, Yalan bence; Bir ucu hep kapalı yaşamanın Dönüş yok seferlerimizden. Bu tünelden geriye dönemeyiz ki Yansımasıyız artık bir sesin Karşılıklı iki dağın birbirini seyredişi, Arada kırılan ses kadar yitiyoruz her gün… Ve çığlıklarımız karışıyor birbirine, Ey hayat neredesin, Ses dönüyor karşı dağdan geri Ey hayatım neredesin? Hey hat ! Dağlar kadar vakuruz şimdi. Duruyoruz yerli yerimizde, Yangını sözlere döktük, Kelimeler tütüyor artık biz değil. Yalan; Dağ dağa bir şekilde kavuşuyormuş da İnsan insana değil. nehir şermin 133333 |
İnsan insana değil.
belki gün geler bizde kaybettiklerimize kavuşuruz.
aslın da kavuşamayacagımızı biliyoruz ama.
tıpkı şiiriniz de anlattıgınız gibi umut işte bizinkisi
Yüregine salık güzel biir tattım
saygı ve selamlarımla..