ÖLÜMÜ YAŞAMAK..
Gözlerimden akan iki damla yaş! ...
Nefretime dair. Onlarla tüm anılarımın üzerini çizdim. Mutluluklarımı, iyiliklerimi... Onlarla gömdüm. Onlarla hayat defterimi kapattım. Yalnızlığım, çaresizliğim.. Ve umutsuzluğum.. Onlarla büyüdü, yeşerdi. Gözlerimden akan iki damla yaş.! .. Yalnızlığıma dair.. Onlarla tüm dostluklarıma karşı geldim. Aldığım her nefesi onlarla paylaştım. Sevinçlerimi hep onlara anlattım... Çaresizliğin kör savaşçısıydım... Kalkanım hep onlar oldu. Gözlerimden akan iki damla yaş.! .. Ölüm’e dair... Her akşam onlarla vasiyetimi yazarım.... Yorganım kağıdım... Gözyaşlarım kalemim olur. Duvarlar sessizce beni dinler... Ve her akşam... Ölüm kokar odamın her köşesi. Ecelin soğuk kahkahası, Azrailin tatlı gülümsemesi, sarar ruhumun ta derinliklerini... Ben...Her akşam... İçimdeki nefretle yalnızlığıma ağlarım... Ne garip şeydir, derim kendi kendime... Umudu ÖLÜM olup da umutsuzluğu... Yaşamak. Ne gariptir Allahım... ÖLMEDEN ÖLÜM’Ü YAŞAMAK.......... |
Böylesine güzel anlatıma teşekkür az bile