Ezelî Keder
Âdem’in toprağında buluştu kırk gün yağmur
Acep kimin elinde şekil aldı o çamur Baş kısmına kadar hep iz taşınır melekten Rabb’imin hârikası geçer ince elekten İlâhî bu yağmurdan bir gün mutluluk indi Kalan günde toprağa onulmaz keder sindi İnsanlık gülmek için çalıştı binlerce yıl Bir çare bulamadı, âciz kaldı hep akıl Bezm-i ezelde dedik Rabb’imize hep belâ Kaç fâniye müjdedir, göklerde çınlar selâ Mayamızdaki keder, sanma ki mutluluk var Yüzün gülse yakındır yolculuk gözler ağlar Mutlaktır mutluluğun cennet bahçelerinde Sahibisin yâ Rabbî şevkin de kederin de |
kaleminiz daim olsun