467-CEBREYLEMİŞ İNADINCebreylemiş inadın karşında durmaktadır. Erkânı edep ile fikrini sormaktadır, Mahlasa sığınsa da yazmaktan korkmaktadır, İkrarın beyazıyla kor olmuş yakar gönül. Ayyuka çıkmış bir kez biter mi artık cefa, Çengilerin raksına nakşolmuş benim vefa, Isırgan otlarından varamadığım sefa, Köyünün taşlarıyla nur olmuş yakar gönül. Lütfun Kevser çeşmesi, insanı saran mizan, Ezelinden ebede ukbadan gelen izan, Yazgısını köpürtür gülşahi kulplu kazan, Ehli hal sevdasıyla har olmuş yakar gönül. Efkârlıyım umudum yarına belki çıkmaz, Körlük geceyi sarmış irfanı akıl almaz, Tefrika yapsan aşkı gündüzü bana salmaz, Umursamaz rüyalar dar olmuş yakar gönül. Bir can var bu bedende çekmektedir her öğün, İsmine konduramam, ister kalk bunla öğün, Ruhumun dergâhında ne bayramdır ne düğün, Mihri sadık sarhoşum zar olmuş yakar gönül. Perdeleri yırtacak doğsa da yedi ışık, Tutulamaz afakın sende divan karışık, Uslanmaz noktayım ben naz kitabın alışık, Reva gördüğün karlar yar olmuş yakar gönül. Şahin Hanelçi 23.03.2009 Elazığ |
Teşekkürler paylaşım için...Yürekten tebriklerimle...
Selam sevgi ve dua ile....