Oğlum…
Canım..
İlkbaharımın ilk ışığı
Yüreğimin kalkanı
Muradım Canım..
Seninle gençliğimi
Uğurladım acı ve gözyaşıyla.
Kâh güldük kâh ağladık.
Beraber gözyaşımızı katık yaptık.
Birlikte büyüdük oğlum seninle.
Gözyaşı dolu gecelerimin sevinci
Karanlık gündüzümüzün de feneri.
Oldun Oğlum..
Çok üzdün çok da üzüldün belki
Ama bir gün haykırmadın
“ Geleceğim ne olacak” diye.
Kendi çabalarının içinde
Hep sustun…sadece..
İsyandaydın sen de
Belli etmesen de
Kırgındı ela gözlerin
Yıllar yılları kovaladı.
Günler günleri
İki iken üç olduk..
Sen ve kardeşin.. bir de ben
Hayat sofrasını taşıyan
Üç bacaklı masaydık artık..
Yıkılmamak için savaştık.
Hatırlar mısın Oğulcum..?
1999 Ağustosunu..
O kara geceyi..
Deprem oluyor diye
Haykırarak uyandığımızda
Kardeşinle bana
Kalkan olmuştun kollarınla.
Anlamıştım O an..
Büyümüştü Dünkü küçük Can
Gurur duymuştum..
Buruk bir gururdu..
Gözümü kapadım açtım
Büyümüştün Oğlum..
Bir daha kapadım açtığım da..
Artık yoktun oğlum..
Uçmuştun yuvadan..
Dön diyemem..
Seni Özlüyorum oğlum..
Sessiz isyanını..
Sevgini göstermesen de..
Sevgini hissetmeyi özlüyorum..
Seni seviyorum Oğlum…