YUSUFKoca Yusuf yoksul bir adamdı Çalışırdı kahvede ocakçı Her gün aynı fırına uğrardı Dünden kalan ekmek var mıydı ? Evde iki çocuk bir kız bir oğlan Felçli bir eş yataktan kalkamayan Doldururken çayları hep aynı mırıldanırdı Dayan be koca Yusuf dayan… Sahip olamadı çocukları Üç-beş kaleme, deftere, kitaba Geçer miydi bu yoksul günler acaba Doldururken çayları hep aynı mırıldanırdı Dayan be koca Yusuf dayan… Bir gün ; Yeter artık yeter, demişti bu yoksulluk Soyacaktı o kuyumcu dükkanını Bitmeliydi artık bu yokluk Bilemezdi nasıldı, bilinmeyene doğru yolculuk… Aklına geldi mırıldanışı doldururken çayları Ne yaptın be koca Yusuf ne yaptın Hani inatla dayanacaktın Şimdi artık sende yoksun… Arkanda bıraktın gözü yaşlı çoluk çocuk Sen gittin bitti mi bu yoksulluk… İbrahim B. |
Çok güzel. Hem tema, hem işleyiş, çok samimi düşmüş mısralara, hissettiriyor okuyucuya. Erdemin altını çizmesi de ayrı bir başarı. Tebrikler dostum, erdem temalı şiirlerin devamı bekliyoruz! :)
Selâm ve saygılarımla..