İçimde çoğalıyorum
Çok kalabalığım yine
Kendime fazlayım. Ne kadar ben varsa içimde Hepsi yorgun, hepsi savaşta. Bir yanım serçe gibi özgür, Diğer yanım martı kadar hüzünlü. Hayatı öpmek için çırıpınırken Bir külün pişmanlığıyla İsyanlarda tüm dağarcığım. Acılarla yoğrulan kanım kırılıyor Yoksulluğun kıskacında, Kavruk derimin sızıları Acıtıyor paslı yüreğimi. Çok kalabalığım yine Kendime fazlayım. İçimdeki yağmurlar Şaha kaldırıyor gökkuşağını Eflatuna bile dayanamıyorum Turkuaz acılar sıkıyor boğazımı. Boğuluyorum. Naftalin kokusu bile ağır geliyor artık, Defne yaprakları bile anlamsız. Hangi beni atmaya kalksam içimden Daha da çoğalıyorum. Dayanamıyorum kalabalığa. Eriyorum artarken… |
"Hangi beni atmaya kalksam içimden
Daha da çoğalıyorum.
Dayanamıyorum kalabalığa.
Eriyorum artarken…"
kalabalık yalnızlık!
Ellerine sağlık!
Yalnız değilsiniz!