S İ Y A H
Bu son muydu bilmiyorum ama
Bir şeyler de bitiyordu galiba Uzun bir cümlenin ilk heceleri gibi Zordu konuşmak Devamını getiremediğim sondun aslında Hep bitiyor hep bitiyor Ve yine başa dönüyordum İçimde tüketemediğim bir şeyler vardı Yarım kalmış bölük pörçük Oraya buraya saklamaya çalıştığım Ama beceremediğim bir türlü Karanlığın parmakları diyordun ya hani İşte öyleydi aslında Sayfa sayfa yazsam da bitmeyecektin Çünkü her karanlık yine sen diyecekti Karanlık biter miydi... Bitmezdii.. Bunu biliyorduk sen de ben de Pus tutmuş gözlerimde yine ıslanıyordun işte Bu her harfin doğasıydın sen İklimlerini yaşattığın duygularımda Kah buz tutuyor, kah ısınıyordum Yere göğe sığdıramadığım değerlerim vardı Alaşağı olmuş ağlaşıyorlardı Sen sonunu getirmediğim cümlem Sen başını söyleyemediğim hecemdin Bana söylememi istediğin şeyi Hiçbir zaman demeyecektim Hastalanmış ya da kötürüm olmuş bir sevdaydı bu Asla yürüyemeyecek Ümitsiz bir gün için ne denebilirdi ki Hiç bir şey Ben de bunu demeliydim işte Hiç bir şey Rengi değişir miydi karanlığın Değişmeyecekti elbette Karanlık hep siyahtı Siyah da bizdik Biz de siyahtı KATRE |