YİNE KOKUN BENDE KALDI
YİNE KOKUN BENDE KALDI
Yine ayrılık rüzgarları esti. Ve yine saatler vedayı gösterdi. Sen gidince.................................. kokladım Kokladım yine kendi kendimi Hüzün terk etti bir sevinç. Kapladı yüreğimi. Dönüp geleceksin biliyorum............ Çünki ! Çünkü unutmuşsun kokunu. Yine kokun bende kaldı. Rüzgarlara koklattım. Götürdü gül bahçelerine Güller kıskandı kokunu Bulutlara ektim ağladı bulutlar Gözyaşı’nda sen vardın yağmurların Aktın damla damla toprağa Hani Yağmur biterde Toprak tütsü tütsü kokar ya Bu sefer sen koktun Buram buram buğusunda toprağın Tutsak olup gölgene gittin .yine.............gittinn Ama Yine unuttun kokunu Yine kokun bende kaldı.......bende Veda etmeden gittin Sitem kahır etmeden Kaldırıp başını elveda demeden Sadece bir tebessüm vardı gözlerinde Bir tebessüm Bana güle güle derken.... Artık biliyorum Bile bile unutuyorsun kokunu bende bile bile Beklerken döneceğin anı bütün yüreğimle Kendi kokun olsun istiyorsun kendi kokun üzerimde Bile bile unuttun yine kokunu Bile bile bende Yine kokun bende kaldı Birtanem :) |
onu hatırlatır gecenin ikisinde, üçünde, dördünde, beşinde…
onu hatırlatır en olmayacak yerde, bir ağaç dalında, bir yol kenarında, bir köşebaşında…
Bir sevda masalında, bir atın sırtında dörtnala özgürlüğe yelelerini savururken.
Hep sen varsındır onda hep seni hatırlatır ona, yağmur yağarken, kendi hikayesini anlatır.
Neyleyim şair güzel şiiriniz için