Çanakkale’m güzel yurdum
vatanımın toprağı
Mehmed’imin otağı,
koçyiğitler yatağı
sana minnettarım.

minnettarım sana yıllardır
Mehmed’imi aldın ya koynuna
atmadın yad ellere büyüttün
bağrında ana şefkatiyle.

toprağın yorgan
kara taşın yastık oldu
Mehmed’im uyuyor bedeninde
Mehmed’im sana tanrı misafiri

sen ne büyüksün Çanakkale’m
sen ne kadar ulvi
sen Anadolu’da yoksul hanesine
‘’başım gözüm üstüne geldin’’
buyur tanrı misafirim diyen
Mehmet emimden de cömert
var Mehmet emimin yüklüğünde bir iki yatak
sende dağlar kadar

sen ne kadar yücesin Çanakkale’m
ne olursan ol yine gel diyen yüce Mevlana’dan da yüce
sen dost kadar düşmanını da saran
çok yufka yüreklisin Çanakkale’m

ah Çanakkale’m ah
yıllar önce Anadolu’m dan
koşup sana gelenler vardı ya
hani koynunda yatıp rehin kalanlar.

onlarda ne yürek vardı gördün mü?
ya o yüreklerde ne aslanlar yattığını.
ah Çanakkale’m ah
o yüreklerde ne vatanlar ne analar
ne Fatma’lar ne aşklar vardı
bir karış toprağa aldın ya ellerinden
onlar ne yüreklerdi gördün mü?

gördün mü Çanakkale’m
o yüreklere Anadolu’mun nasıl yandığını.

nice gözyaşı aktı Anadolu’ da
nice yetimler, nice gelinler boyun büktü
gördün mü ?

ya şimdi görüyor musun Çanakkale’m
o yüreklere Anadolu’mun hala yandığını
onlar için can verip can aldığını
görüyor musun?

Hüseyin İSPİRLİ
18 mart 1995