Her lahza geçip gidiyor seslenmeden
Sinemde bir iz bırakıyor lal olmuş halinden, mütebessim çehresinden
İdrakim bu ahval üzere hayli fakirken, bilmem ki ne gelir hala şikayet etmekten
Bir ömür nedamet bu sinemdeyken, sürurun o izleri yüreğimden sessizce kaybolmuşken

Kime ne söylerim, kuytu köşemdeyim
Gelenin halinden ,geçip gidenin melalinden ne anlarım, kanadı kırılmış azadeyim
Hazanın rengiyim, hüznün müdavimiyim, toprağın yad ettiği yalnız kalan bir nefesim
Nerdeyim, hangi hal üzereyim, kıt aklımla sanki sarhoş olmuş zavallı bir can-ı avareyim

Sığınırım efkarıma ve derd-i gamıma
Aman vermeyen her bir sızıya, yüreğimin dinmeyen sancısıyla, sukut ettiren ahu zarımla
Umut besledim yıllarca, hülyalar derledim yalnızlığımla, yadına eriştiğim yârin nazıyla
Baş başa kaldım anılarla, okumaya çekindiğim mektuplarıyla, hasret kaldığım o kelamına

Artık bir çare olmadığına kani geldim
Şikayetlenmek ve nedamet içinde nefeslenmekten badirelerin sahraya anbean eriştim
Hangi devanın adresinde nefeslendim ve gönlümün şehre dilmesine fırsat verdim, inledim
Yıllarca kime ne söyledim, en yakınlarımdan gizledim o sessizliğin yalnız müdavimiydim

Yıllara ne istiyorsunuz benden dedim
Figan eden halimi aşikar eyledim, bahtıma çaresiz kanaat ederek susmayı öğrendim
Kuytu köşelere meylettim, kanadı kırılan bir kuş misaliydim, gözyaşlarımla yürüdüm
Lafazanlığı hiç sevmezdim, ne derlerin furyasında kefilsizdim, dramatik bir hal üzereydim

Dinlediğim şarkılar içimi açıyordu
Sanki yıllara sari suskunluğumu şehreden birer tanıktı, içinde saklanılan bir zamandı
Kiminin derdi, kiminin emeli, kiminin tükenmeyen hevesi vardı, bir an içinde ki harmandı
Giden ahıyla gitti, kalan umudun prangalarında tutulu kaldı, kalp neden hiç anlaşılmadı

Mustafa Cilasun