GÖRÜR MÜ SENCE ?
biliyor musun
gerçeğin eninden süzdüğüm bir düştüm ben hüzünlerden gizli büyüttüğüm demetlerce gülüştüm hayallerimin ucuna kirpiğimi iliştirirdim damlardı kalemimden sen diye inlediğim sesim dillenirdi sanki ümitlerim işte gittin artık damlayışlarım sensizliğime yokluğunda zindan zifirisisin ışıklarım şaşkın birer kördüğüm yalnızlığa çizilmiş şarkılardan söküldü özüm varlığınla mutluluktu körlüğüm artık sabahın hali belli geceden isli bir tan yeri bulur oldum sabahlarda dinsin dedim yok oluşlarım sevdiğim İstanbul’umda dolaştım çözülmekten korkarcasına yağdım çağladım gözümün değdiği her yer çiçeklenir sandım yanıldım be aşkım yanıldım şimdi benim gibi şehrimde de inceden bir yağmur var döndüğüm her köşeden sabır bana göz kırpar göğümün mükafatı oldu dallarına açtırdığı bulutlar lütfen gelme artık hayallerime bırak sahipsiz kalsınlar içime düşüyor bakışların sen unutkan bir acımasızsın düştüğüm satırlardan bulup da beni çıkarmadın sevmiyorum artık kendimi de bu şehri de her ikisi de sen kokuyor soluksuzluğun öyle hızlı ki beni yoruyor her an can evimi kanırtan bir hançer var nefesimde sensizliğin bilediği bakışlarımı bile kanatıyor keskinliği bu hançer ki kesti attı senden öncesini gelme dedim ama söz dinlemez olduğunu unuttum ayak seslerini duyurmadan yapıştı yine ellerime hayallerin ben sızar oldum kollarında kadeh kadeh özlem içmenin sonunda göğe çevir gözlerini bak ben yağıyorum İstanbul’a görür mü sence böyle bir seven daha ASLI DEMİREL... |
bu vesileyle güzel şiirinizi ve usta yorumunuzu bir kez daha kutlar, nice başarılar dilerim...saygılarımla...