Önce üzüldüm duyduğumda dünyaya geleceğime
Ağladım, göndermeyin dedim iç çeke çeke
Dediler ‘emanetsin huzurlu ellere’
Devam ettiler, adı da ’anne’ diye…

Her geçen ay tedirgindim doğmak istemeye
Kimi zaman tekmeler attım beni taşıyan bedene
Baktım, hissettim, sonra alıştım beni okşayan o ele
Anladım ki bu elin sahibi, dedikleri o anne

Günler geçti, aylar bitti, tuttular aldılar dünyaya beni
Boynu bükük ağlarken sildi gözyaşımı o annenin eli,
Sarıp sarmaladı, kucağına aldı aciz bedenimi
Geldiğim ebedi dünyada ki huzur gibiydi onun teni.

Çaresizliğim ve beceriksizliğim küçüksüzlüğümdendi,
Yetmiyordu gücüm, kaldıramıyordu bedenimi,
İstesem de anlatamıyordum söylemek istediklerimi,
Ama o hep yanımda olur, bakınca anlardı bakışlarımın dilini.

Çok geçmeden günler, hissettim acımsı elleri
Kızgın bakışlar almıştı o tebessümlü yüzün yerini
Korkutuyordu bu beden küçücük yüreğimi
‘Nerdesin’ diyordum ‘anne’ nerde ‘bıraktın mı ellerimi’

Saplandı kalbime birden bıçak, engel olamadım
Anne kurtar dedim; ama sesimi duyuramadım.
Bıyıklıydı, büyüktü, güçlüydü, babaydı adı anladım.
‘Neden’ dedim sonrasında gözlerimi kapadım

Kız olduğum için kesin ölmeliymişim.
Neden erkek olmamış, baba yüzü güldürmemişim.
Ben de can değil miydim, demek ki değilmişim.
Biliyor musun annem ben dünyamda bir tek seni sevmişim.

Meşhur töre aldı beni senden, üzgünüm annem,
Allah’ın verdiği canı o zalimler aldı annem.
Ben iyiyim cennette, iyi bak kendine oralarda annem,
Biliyorum sen de böyle olsun istemezdin annem.

Ayşenur Kaya-BALIKESİR
13.Mart.2009
(Allah verir, Allah alır...İsterse verir, isterse alır...Bu kadar canilik insana yakısmayandır...Unutmamak gerekir ki herkesi doğuran bir anadır...)