Orhan Gazi “Bismillah” dedi fetih başladı,
Önüne geçen tüm küffar ordusunu haşladı,
Böylece Yeşil Bursa özgürlüğüne kavuştu,
Bizanslılar ise kuyruğunu kıstırarak savuştu.

Osmanlı ordusuyla fethedilen Bursa,
O günden sonra ermişti, nurlu sabaha.
Koca yapıtlar, İslam’ın ruhunu taşıyan,
Tarihi inciler saçıyordu etrafına her an.

Ben, İslam’ı bu eşsiz eserlerde görüyorum,
Lakin eserlere bakanlarda bu ruhu göremiyorum.
Caminin etrafını çeviren, beton yığma binalar,
Tarihsel sevincimizi, kursağımızda bıraktılar.

Camisini gördüm, Bursa’da Yıldırım’ın,
Hani sancağını taşımıştı, Anadolu’da İslam’ın,
Bursa’nın etrafını çeviren yalçın dağlar,
Yıllarca İslam’a yılmadan kalkan oldular…

İslam’ın tevhit bayrağını eline alan Osmanlılar,
İmanın çelik ruhuyla Viyana kapılarına dayandılar.
Necip milletimin sağlam ruhlarını gösterdi bana,
Tarihi dokulu yollara ahenk içinde döşenen taşlar.

Bursa, seni üzüntülü gördüm eyvah eyvah!
Seni üzen kimdi, neden üzüyorlardı bu sabah?
Senin bir damla gözyaşına ben dayanamam,
Seni bu zor gününde asla yalnız bırakamam…

Tepene acımasızca çöken yorgun düşünceler,
İhtiyarlatmıştı seni gencecik yaşında hücreler,
Acı, çile, ıstırap senin hamurunla yoğrulmuş,
Birlik, beraberlik, kardeşlik ruhuna dolmuş…

En büyük camin ağlıyordu, cemaatsizlikten,
Camiye gelenler ise üç, beş, yaşlı Müslüman,
Kıldılar namazlarını safları bile doldurmadan,
Onlar da dağıldılar bize hiç yakınlık duymadan.

Bursa, sen misafirlerine böyle mi bakardın?
Hanlarında, hamamlarında gönüllere akardın.
İslam eserlerinin var olduğu her yeri unutma,
Gelecekte imanlı nesle şahitlik edecektir daima.

Kendisine ihanet edenleri, tarih asla affetmez,
Arkadaş! Bu ahval böyle gelmiş, böyle gitmez.
Allah, dinine yardım edene yardım edecektir,
Allah’ın vaat ettiği zaferse mutlak gelecektir.

20.10.1992
Bursa