Şehirlerarası yaşadığım ilk aşktı,
Uzun süreli yolculukların ardında kalan.
Kendimce yaşadığım ya da yaşadığımı sandığım,
İçimi acıtan,
O ilk aşk...
Yıllardır hep,
O aynı soruyu sorduğumu düşündüm geçenlerde
’Neydi seni bana çeken?’
İlginçtir ki,bugün hala bilmiyorum...
Bir o kadar uzak,
Bir o kadar yakın.
Yakınındayken nefesine hasret,
Uzağındayken sesine...
Aramızda beş şehir vardı.
Senin gözünde büyüttüğün,
Beş şehir...
Bilmiyorsun ki,ben
Bir şehir daha bir şehir daha diye diye
Ezberledim sana gelen bütün yolları.
Neler konuştum onlarla,
Neler anlattım.
Çoğunda sen vardın,
Senli hayallerim vardı.
Senin şehrin demek,
Sen demekti.
Biliyor musun?
Her gelişim ayrı bir heyecandı.
Hele o tabeladaki şehrin nüfüsünda,
Artı bir senin de olduğunu bilmek
O ’Hoş geldiniz!..’ yazısını okuyup
İşte geldim diyebilmenin verdiği büyük sevinç.
Ve gelmişliğimin,
Aynı şehirde olmamın,
Bu havayı teneffüs ediyor olmanın bile verdiği,
O büyük gurur.
Bir bilsen sevgili,
Bir bilsen...
Her gelişimde,
Şu sözler vardı dilimin ucunda.
’Senin sokağından geçeceğim bu sabah.
Sen yatağında mışıl mışıl uyurken,
Ben usulca varacağım yanına,
Sen hissetmesen de,
Duymasan da,
Ben kulağına fısıldayacağım,
’SENİ O KADAR ÇOK SEVİYORUM Kİ...’
Hiçbir zaman gerçekleştiremedim bunu.
Yapamadım...
Hayallerim ilk ve son kez de olsa
Kendime söz verdiğim,
Bu sözleri gerçeğe dönüştüremedi.
Sen bilir misin?
Sil baştan tekrar başa dönmek ne demek.
Artık bu soruyu sorup,
Cevabını alamamaktan da çok yoruldum.
Değişen hiçbir şey yok.
Çünkü;geri dönüşlerim hep hayal kırıkılığı yaşattı bana.
Yine hasret,
Yine özlem.
Hep sürekli yinelenen sözler...
BEN YİNE SANA AŞIK,
BEN YİNE BEKLEYEN,
SEN ÖZLENEN,
BEN ÖZLEYEN...

SENİ ÇOK ÖZLEDİM...