Sylvia Plath'a Mektuplar II
...
sonra sustun bir gün kesildikçe sesin kan damlıyordu kaleminden yaşarken yazmak ölümü ne büyük sanattı ah Sylvia sen bunu beceremedin korktun kabul et kaçtın yanıbaşındaki gölgenden sen her gün biraz daha ölüydün devleştikçe gölgen öldükçe öldün gömüldükçe karanlığa sen zaten bir ölüydün ! o sırça fanusta hücrelerin vazgeçmiş hayattan ölüm solurken her zerren üzerindeydi gölgen bedeninin ah Sylvia bilemedin ’... o sırça fanus ki, içinde ölü bir kelebek gibi tıkanıp kalmış biri için dünyanın kendisi kötü bir düştür ’ Dilek Akın ’06 |
kutlarım sıradışı düşündüren
saygılar