sevmek hesabı yüzdeliğe vursam,yüzde yüzelli..
utanıyorum...
utancım yüzde elli,yüzde elli de aczim..
sonra düşündüm..
insan ki acizdir,yanılır
tekrar yanılır,tekrar yanılır..
yanıla yanıla sabrı öğrenir.
insan unutur verdiği sözü.
bu insanın doğası.
bende bir insanım,
yanılırım hata yaparım,
yanlışım olur kötü bakarım,
düzelirim tekrar doğrulurum,
tekrar eğilirim,
tekrar doğrulmaya çalışırım.
bazen düşerim,bazen diklenirim.
gün olur kapılar yüzüme ansızın kapanır.
bazen günlerce bir kapının açılmasını beklerim.
yaşam sınavına tabi tutan usta,
eğer yüzdeliğe vursaydı günlerimizi,
eğer üç yanlış bir doğruyu götürür deseydi..
üviversite sınavındaki engel gibi,
hiç birimiz sınıfımıza geçemezdik.
ey nefsimi kudret eliyle çekip çeviren!
sen ki kapıları yanlışlarım yüzünden
üzerime hızla kapamadın,
ey kulum dedin,
sen çok kapılar kapadın yüzlere,
bu büyük günahların yüzünden yine de sana kapılar açtım,
sakın bu son kapıyı kapama! diyorsun.
bu dersi şöyle anlamlandırmalıyım:
"çıktığın kapıyı hızla kapama,bir gün deri dönmek isteyebilirsin"
yanlışımdan dolayı aramızda açılan kapıyı..
yüzüme bütün haşmetiyle kapayan güzel!
ben kapıların bedelini çok ağır ödemiş,
bir adamım.
terbiyemin bozulduğu her an,
küçük bir ikazla
kendimi hemen muhafazaya alabilirim.
kapıların kapandığı..
ama hiç açılmadığı çok zaman tanırım.
ruhumun evcil olmayan yanına biraz dönseydin,
ellerimin nasıl kırıldığını
ve her iki yanıma düştüğünü dörürdün bügün...