BİTTİ TUTKU
Kanımı kaynatan,
İçimdeki çocuktu. Ben senden bir şey istemedim ki; Hep o istedi durdu. Ben seviyorum dedim. O, tap ona dedi. Ben özlüyorum dedim, Minicik ellerini uzattı gözlerime Yetmez, Hani/ Gözyaşın nerde ?dedi. Ben, Bu yüzden seni, Ağlayacak kadar sevdim Bu yüzden İçimdeki çocuğun Elleri ıslansın diye Özledim. Her şey yolunda giderken, Birden; Nefesini tuttun nefesimde, Nefessiz kaldım. Düşümde gözlerimden Çaldın kendini Boş gözlerle baktım Yalnızlığımda çalınmadı Hiç kapım. Gecenin sırtı yarıldı Gündüzleri karşılarken; Sessizliğinde Yine de; Bir nefes gelmedi senden. Önce ümitleri tükendi, İçimdeki çocuğun. Sonra, Damarlarından çekildi tutku Pişmanlıkla buruşan yüzünde Kapanırken buğulu gözleri Son sözü Sev ama tapma Özle ama ağlama oldu. HÜLYA ÇETİNER DAL |
İçimdeki çocuğun.
Sonra,
Damarlarından çekildi tutku
Pişmanlıkla buruşan yüzünde
Kapanırken buğulu gözleri
Son sözü
Sev ama tapma
Özle ama ağlama oldu.
Ağlatmamak anne ve babaların dileği. Bizi yönetenler ise önce analarımızı ağlatıyorlar ki onlar kendi gözyaşlarını göremeyip yavrularını geleceklerini düşünmesinler diye. Sonra da ellerine birer kağıt peçete tutuşturup al göz yaşını sil ya da bilmem nereni diyorlar. Kendi kasaları ve gemicikleri dolu olduğundan garibana bir peçeteyi hak görüyorlar. Ağla çocuk ağla. Sen ağlamışsın çok mu? Anan ağlıyor beeeeeeee.
Sevgiyle kal arkadaşım.