Şiirinize yorum yazmayacağım ama bir hikayeyi anlatacağım.

Delikanlı alkol ve uyuşturucu yüzünden annesini her gün dövüyormuş. Anne her defasında yediği dayaklar yüzünden her tarafında morartılar ama hiç şikayet etmeden hep " ALLAH'IM oğluma akıl ihsan eyle" diye dua ediyormuş. Bir gün artık komşular olanlara isyan edip delikanlıyı şikayet etmişler ve delikanlı idam cezasına çarptırılmış.

İdamdan kurtulabilmesi için tek bir şart koymuşlar" Eğer yerine ölebilecek birini bulur isen af edileceksin" demişler.

Delikanlı önce eşine gitmiş Eşi" ne diyorsun sen, benim daha yaşayacak günlerim var kabul edemem " demiş.

Ardından babasına gitmiş. Babası" olmaz oğlum ben bu güne kadar yaşamdan hiç bir tat almadım. Tam yaşayacağım derken senin yerine ölemem" demiş.

Kardeşine gitmiş. Kardeşi" Sen dövdün ben dövmedim ya cezanı çek. Benim canım kıymetlidir" demiş

Çocuk çaresiz idamı kabul etmiş. İdam edileceği akşam hakim gelim" diamdan kurtuldun haydi iyisin" demiş. Delikanlı " Nasıl olur benim yerime idama gidecek hiç kimseyi bulamadım. Nasıl af ettiniz beni" demiş.

Hakim " Af etmedik. Ama senin yerine idamı kabul eden biri çıktı" demiş.

Delikanlı " Kim o benim yerime idama giden"

Hakim " Annen" demiş ve o anda çocuk düşüp bayılmış.

Olanlara inanamamış. Annesini getirmişler idam sehpasına. Delikanlı annesinin ayaklarına kapanmış" Anneciğim beni af et ne olur sana yaptıklarımdan dolayı" demiş. Anne " Ben sana hiç kırılmadım ki oğlum. Senin neden bunu yaptığını bildiğim için" demiş.

Tabi idamdan ikisi de kurtulmuş ve o günden sonra delikanlı annesini sırtında gezdirmiş ve ona tek kötü söz bile söylememiş.

İşte bu anne sevgisinin nasıl bir sevgi olduğunun en büyük kanıtı değil midir? O sevgi hiç bir şeyin yerini tutamaz.

Çok özel bir şiir okumanın keyfini yaşattınız. Teşekkür ederim. Kutluyorum kaleminizi ve saygılar yüreğinize