Cemre düştüğünde ilk kim sevinir?

Yaz gelince, gerçekten kış bitmiş midir?

Yoksa, her baharın içinde saklı bir kış beklemekte midir?

Saygılarımla.

Yüzün güler şu cemre düşünce,
Kış bitince, bahara çalar çünkü gönül,
Yâr sevince, anılar ne hoş olur,
Bal şerbeti damlar sanki diline,
Dertler de vız gelir, tırıs gider.

Bir zaman, zora koşar felek sanki ruhunu,
Turnalara nispet, başka diyarlara göçer dervişin
Baharın da biri gelir, biri gider; kahretsin!
Şamar oğlanına döner bu defâ yüreğin.

Bir başına çelik çomak oynamak,
Düğün derneğe yaban kalmak gibidir,
Yani, buz keser gönül cemre deminde,
Kumrular oynaşırken, ayaz sana güler
İşte gör; kış vardır bahar içinde,
Ateş çemberine köz düşer.

Gün gelir, ayaz basar içine;
Yüreğin bile üşür bu güneşte,
Hele canan da soğuksa dile,
Ne yaz’ı bilir sinesi, ne de kışı,
Şu baharı bir celsede siler.

Zavallının teki mi? Hayır!
Düşene bir de sen vur!
Hayatın sillesini yemek, zaten onun işidir,
Dil dökmek fayda etmez böyle adamlara;
yetmiş yılda bir bahar bile çok gelir.

Sözün kısası azizim;
Çatık bakarsa yârin yüze,
Devran sana dönmez olur.

01.05-22.06.2008 - 2009