hani şöyle sizi gören,
duyan,
bilen...
der ki bu adam,
adam gibi adam.
kim kimi bilebilir ki
kim kendini bu kadar kolay,
çabuk
ve acımadan
yok edebilir ki...
gönül ummanında
bir sal var
açıkta,
boş,
sahipsiz...
anılarla dolaşır kendince...
düşüp de yollara,
can mısın sen diye
gözlerinin derinliğe bakmaya gelenin
çılgınlığını yük diye almış o sal.
romanlardan, hikayelerden
ya da bilmem nelerden
isimlerle seslenen yüreklerin
sessiz dokunuşlarını almış yüküne...
kimi sevmiş,
kimi sevdiğini sanmış...
birinde yangın,
öbüründe bir garip yel...
öyle bir sevgi,
öyle bir nedensizlik...
sahibini ararcasına
salınır enginde...
aşk desen değil,
sevda hiç değil,
sevgi desen yok.
burda dert çok...
kahverengi gözler,
verilmemiş sözler,
vefayı özler,
öylece gözler.

SERAP HOCA