Öncelikle şiirin isminde çok oyalandım,şah-mat aşk olsa daha mı iyi olurdu diye düşündüm.Ya da ilk Sevişgen şiir….her dizesinde başka bir isim belirdi kafacığımda.sonunda dedim ki bu bir yangı,ateşin buz karşısındaki yankısı ve meğer bir rüya sonu anlaşılan bir yaşamın yangısı,ekosu belki…şiirin ismi tam olmuş,üstelik merak uyandırarak şiirin okunmasına sebepte.Gerçi acemi şairse yazan,illaki okuyorum ben ya,neyse.
Gelelim şiire;sırtını bir noktaya dayayıp,sırtını sıvazlamak nasıl bir duygu yüküdür?Yaşamak belki hiç daha önce bu kadar,böylesine imgelenmemişti gözümde.ve ölümü parçalamak bir vakit…ölüm daha önce bu kadar güzel olmuş muydu?Ya da kaç kişi ölümünü düşünürken aslında hasretliğini parçalayacağını bilmiştir ki? Ve…. “piyonlar ,kaleler ve sevişen tümcelerle” ilgili kısma yorum yapılmaz,binlerce kez üstüne şiir yazılır,sonrasında yazılandan utanılır, silinir,bu kısım tekrar okunur,tekrar aşkın şah matına ağlanır,bir kez daha yitik cümlelerle kurulanır o yaşlar,vs. vs…
Ve suçlu arar şair,bir hata varsa ki varda bu kadar acısı çekilir ceza yerine,o halde suçlu kimdir?Şair olamaz,giden ve toprağa istemeden kendini adayanda olmaz..zaten kader denilen olay,cezalandırılacak bir varlık değildir…o halde suçlu kimdir şairim?Buna mı yazılır onca şiir?Şiirler oysa,kendi iç sarmalında binlerce sorguyu getirir.
Sonra bir teslimiyet anıdır şiirin gelişme kısmında yazılan;ister al,ister öldür..biraz hakir,biraz fakir diye sitemkar yansır yaşamak denilen istemsiz eylem dizelere.oysa yaşamanın en güzel yanıdır sevmek ve sevmek sevilenin iki kaşı arasında ki bulut rengine göre renklenir.Ve hep arzu edilendir bir beyaz mahkumiyet…oysa salt şiirin harflerine özgüdür o renk,siyah zeminde bembeyaz harflerle bir nebze soğur içimiz.
Aslında o kadar yanmışızdır ki ,tek yapabildiğimiz yanağımızda ki hüznü beslemektir.Bir kardelenin bakışı gibidir gerisi…o koca boşlukta,ateşler ortasında bir su damlası kadarızdır ancak ve üşümeye bu denli alışkınızdır.Asırlara inat,tüm devirlere karşıdır üşürken ki yanmamız.
“peki nedendir aşkı ayrılık, eylemi hasret yaşamak!”buna kader deniyor ya bizim buralarda,belki şairemin -Ö.Pala-dediği doğrudur,aşk ayrılıktır ,kavuşmak başka bir şey.o yüzden kabullendik ve kendi kendimizi ihbar ettik hüzne,biz gönüllü mahkumu olduk sevdanın gülen yanına değil de,güzüne tutunduk işte.
Ama üzülme şairim,bu baharda böyle geçsin yine….biz yazgımızı,yangımızı,yankımızı böyle bildik bir kere.bu yüzdendir her sabaha kan ter içinde uyanışımız…buna rağmen her gece bin bir çocuk heyecanı ile geceye dalışımız…rüyalarımıza kan kırmızı tutsaklığımız..olsun be şairim,bir rüya daha yoralım sevdamıza,zaten sevdamız öyle yorgun…bir kez daha terlerimizi soğutalım güneşe karşı,zaten terimiz alışkın üstümüzde kuruyup ta bizi üşütmeye…daha devam ederimde....
Bir acemi şair şiiri idi okuduğum,gerisi salt benim karmaşam…Saygımla kardeşim,sağolasın.