Bir duvar vardı
İki dünyayı ayıran.
Bir tarafı karanlıkların
Bir tarafı aydınlıkların dünyasıydı.

Karanlıklardaydık hepimiz.
Bir kapı var mıydı duvarda?
Onu bile bilmiyorduk.
Ama hepimizin istediği,
Aydınlık dünyada yaşamaktı.

Öyle umutsuzduk ki,
Yıldızları bile göremiyorduk.
“Kesin bulutlar vardır” diyor,
Gözlerimizi havaya kaldırmayı
Düşünemiyorduk.

Derken…
Güneşi kıskandıran parlaklıktaki
Sarı saçlarıyla.
Göklerin maviliğini
Gözlerinde taşıyarak,
Karanlık dünyamızda,
Bir ışık doğmuştu.

“Perdeleri açıp,
Işığın içeri girmesini sağlamazsanız,
Kapıyı da göremezsiniz.”
Demişti kurtarıcımız.

Artık perdeler açılmış,
Işık içeriye girmiş,
Kapıyı da görüyorduk.

Engelli koşu başlamıştı.
Biz engel tanımıyorduk!
Ne gelirse önümüze,
Deviriyor, deviriyorduk.

En sonunda,
Kapıya gelmiştik.
Biz o kapıyı açmadık!
Önümüze çıkan her şey gibi,
O duvarı da devirdik!

Ve şimdi…
Biz de yaşıyoruz.
Sonsuza kadar da yaşayacağız
Cumhuriyet dünyasında!

Nevruz ÖZCAN