Yokluğunun Gerçeği
Bir neşeyle doldu içim, ismin içimde hecelendikçe
Hayallerime düştün birden, her zaman her saniye içimdeydin Ve o ilk andan itibaren hiç çıkmadın, hiç çıkaramadım içimden Senle büyüyor kalbim gün geçtikçe, yaşatıyor içimde seni Baktıkça fotoğraflarına bir ahh çekiyorum derinden Öyle çok özlüyorumki gözlerini, sesini, nefesini Sonra senin yokluğunun gerçeği çarpıyor adeta yüzüme Ve o şiddetten ötürü akıyor gözyaşlarım sellercesine.. Evet! geçiyor zaman, tükeniyorum gün geçtikçe Gitmek istiyorum uzaklara senin olmadığın yere İlk defa! hayatımda kaçmak istiyorum, birisinden Ama ne çare; Her baktığım yerde sen, içimde sen.. Bırakmıyor hayalin peşimi, her yerde karşımda Hayalimde, gölgemde, fotoğrafta, rüyamda~ Kurtulmalıyım diyorum bu acıdan her dafasında Yapamıyorum! sensiz bir dündayada olmak istemiyorum. Sensizliği her düşündüğümde çıldırıyorum, içim acıyor.. Adını sayıklatıyorum kalemime her defasında Şiirlerle anlatmak istiyorum ama yapamıyorum Sensiz yapamıyorum, sensiz ben tam olamıyorum Ben seni istiyorum, belkide hayatımda ilk kez Bu dünyadan birşey istiyorum haykırırcasına.. Yazdığımı tekrar tekrar okurken dalıyorum bir anda Bu içimdeki duygu mudur? yoksa kalemimin vicdansılığımı? Yok yok. Kesinlikle içimdeki duygudan. Çünkü; Çok sevdiğimi anlıyorum, sensiz kaldığımı anladığımda.. |