Yalnızlık Ne Mümkün
Rüzgâr kendini kaybedip
Ağaçları azarladıkça, Bir ben anlıyorum Her keskin uğultuda biraz daha öldüğünü Bir ben. Şehrin bir mahcupluğu var sanki, Neye... Kime uzuyor zaman Ayaz kimdeki boşluktan kalma Kimin siyahından Akşamın incittiklerini ıslatıyor yağmur bir bir Bir bir yok oluşları ağırlıyor terli yüzün Biz iliksiz iki düğmeyiz, Yarın iki kolunda. Yalnızlık ne mümkün! e l i f n u r a y şehir, 41 |
ahker tarafından 10/28/2010 5:47:26 PM zamanında düzenlenmiştir.