HEP ÇOCUK KALDILAR
Hayatın içine dâhil olmakla rahatım kaçınca
Girdabın çevresinde dolaşmayı yeğliyorum. Merkeze doğru çeken bir şey var ama Ne olmadığını kestiremiyorum. Ayağım kayıp da canım yanınca bir gün Yardım için yakarmaktan utanıyorum. Bana benden yakın cananım var ama Uzaktaymış gibi bulamıyorum. Sonralara ertelenen plânlarım çekmecede Dünden kalan bugünlerle boğuşuyorum. Yeni merhabalar için cesaretim var ama Acele ettikçe ağırlaşıyorum. Suda kabarcık, ateşte buz, toprakta can olan Özü ayna, gönlü ziya, sözü derya olandan İsteğim var elbet ama kendim için değil Benim hayallerim biraz bekleyebilir. Üstâdım bırak şimdi şiir falan yazmayı İnsanın yaktığını yine insan düzeltir. Kim bilir… Şiire noktayı koymadan Tarih yüz çevirir belki bebeklerin kanından. Göklerden yağan ateş topuna Oyun sanıp da kucak açan çocuk Cebimde sana vereceğim şekerim var ama Ellerin neden bu kadar soğuk? Bilirim… Affetmeyeceksin seyre dalan dünyayı Aradım… Af dileyecek bir dünya da kalmadı. Her şeyi geri almayı isterken Büyümeden ölen son çocuk ben olayım duası Dökülür toprağa yakışmasa da kalbinden. İnan yaşam senin tattığın kadar değil Bunu en çok koltuğunda keyif çatanlar bilir. Anaların feryadına sağırlaşan mahlûkat Bugün sana, yarın kime akıtacaktır zehir? Özden HORAN 2009-EDİRNE |