YOKKEN HİÇ KİMSEM...
Binlerce kez özürle...
Düşüyordum zamanın birinde, Bir el, sarıldığım her şeyimle. Bir yüz, sebep gülebilmeme. Bir muhabbet, beklediğim gecelerce. Bir dost, SEN, yokken hiç kimsem. Anlamsız gelmesin Yalnızlıklara koşarken, SENde nefessiz kalışım. Amaçsız kalmasın Bittiğini düşünüyorken, SENde hayata sarılışım. Bir dost, SEN, yokken hiç kimsem. Önceleri bizde farklıydı her şey. Aramızda yoktu menfaat denen şey kaarım belki bir tebessüm olacaktı İsteğim saatlerce muhabbetindi Bir dost, SEN, yokken hiç kimsem. Engel olamadığım bir şekilde Paylaştıklarım arttıkça seninle, Sahiplenişine dostluğumu belkide Seninde bildiğin üzere... Bir umut, SEN, yokken hiç kimsem. İtirafla, sadık kalamadım dostluğuna, İnatla, gelmek istedim sana, Aşkla, yaşattım bir umut daha, Hüzünle, sustum, sustum bir daha. Bir acı, SEN, yokken hiç kimsem. Şimdi ordasın işte Bir slm kadar uzaklıkta Eskisi gibi yazamıyorum ama Seninde bildiğin gibi Sustum, sustum her şeyimle... Bu karalamam ne şikâyetimdir sana Ne de ağıt duvarım suçlarıma Bunlar için kızacaksın belkide bana BİR DÖNÜŞ, SEN, yokken hiç kimsem... |
Şiiriniz okuyanları yüreğinden yakalıyor efendim.
Tebrikler…