Binlerce kez özürle...

Düşüyordum zamanın birinde,
Bir el, sarıldığım her şeyimle.
Bir yüz, sebep gülebilmeme.
Bir muhabbet, beklediğim gecelerce.
Bir dost, SEN, yokken hiç kimsem.

Anlamsız gelmesin
Yalnızlıklara koşarken,
SENde nefessiz kalışım.
Amaçsız kalmasın
Bittiğini düşünüyorken,
SENde hayata sarılışım.
Bir dost, SEN, yokken hiç kimsem.

Önceleri bizde farklıydı her şey.
Aramızda yoktu menfaat denen şey
kaarım belki bir tebessüm olacaktı
İsteğim saatlerce muhabbetindi
Bir dost, SEN, yokken hiç kimsem.

Engel olamadığım bir şekilde
Paylaştıklarım arttıkça seninle,
Sahiplenişine dostluğumu belkide
Seninde bildiğin üzere...
Bir umut, SEN, yokken hiç kimsem.

İtirafla, sadık kalamadım dostluğuna,
İnatla, gelmek istedim sana,
Aşkla, yaşattım bir umut daha,
Hüzünle, sustum, sustum bir daha.
Bir acı, SEN, yokken hiç kimsem.

Şimdi ordasın işte
Bir slm kadar uzaklıkta
Eskisi gibi yazamıyorum ama
Seninde bildiğin gibi
Sustum, sustum her şeyimle...
Bu karalamam ne şikâyetimdir sana
Ne de ağıt duvarım suçlarıma
Bunlar için kızacaksın belkide bana
BİR DÖNÜŞ, SEN, yokken hiç kimsem...