ÖÐRETMENÝMÞiirin hikayesini görmek için týklayýn Rahmetli annem Hafize Edebâli’nin 1934 yýllarýnda okuduðu, Etimesgut Yatýlý okuldaki hâtýralarýnda, öðretmenini anlatan bir þiiri.
Bütün ebediyete göçmüþ o adý unutulmuþ eski öðretmenlerin hepsine Allahtan rahmet diliyorum. Hayatta olanlara da uzun ömürler diliyor, saygýlarýmý sunuyorum. Acaba sað mý þimdi, Yoksa göçtü mü bilmem? Belki de ak pak Bir pir-i fâni olmuþtur. Fakat ayný dinçlikte O yine benim öðretmenim. Neler öðretmediydi bize dersten gayri... Yaðmur mu yazdýrmazdýk Sýralarda þimþek çakarak? .. Bir elimiz diz vurur, bir elimiz göðüse Tren mi geçirmezdik? Karanlýk gecelerde, uçurtmaya fener takýp Verirdik koca köyü velveleye... Katýlýrdý bütün köylü bizim eðlencelerimize... Ondan öðrendik vatan aþkýný, Ondan öðrendik GÂZÝ sevgisini. Anlatýrdý neler neler. Kâh bir kahraman görünürdü bize, Kâh müþfik bir insan... Gözlüklerinin arkasýndan silerdi gözyaþýný, Anlatýrdý, nasýl kaçtý kahpe düþman... Bize adamýþtý gecesini, gündüzünü, Bizim küçük dünyamýz, onun da dünyasýydý. O öðretti çoban türküsünü, O söyletti Palandöken Daðý’ný. Silinmez öðretmenim, Hâtýran dimaðýmýzdan... 1941 -Ankara Hafize Türkân Edebâli |
Þiirinizde sýðda kürek çekmekten kurtulan kiþinin güzelliði var…
Tebrikler…