Niye hep kaçıyorsun? Yakar beni hicranın,
Mekanım oldu benim her gün geçtiğin bulvar.
Ben sende yok olurum, aydınlatmaz ecramın,
Artık koşamıyorum, dar geliyor bu kulvar.

Bazen gönül habersiz düşüyor mahpeykere,
Sevdalı yüreğimi vuruyor yerden yere.
Niyetim gönlünüzde çıkmak seyr ü sefere,
Lakin yetmiyor gücüm, içimde bir sızı var.

Senden ayrı zamanlar sol yanımda bir acı,
Gönlümün sahibi ol, lazım değil kiracı,
Gönül seveni sever, biz ortada aracı,
Sen gel diyorsun ama; gözlerin beni kovar.

Tacın altın olsa da ne lazım maşuka mal?
Misafir ol rüyama, ne olur bir gece kal.
Aşıka hayat verir sevgiliden bir hayal,
Bir günlük vuslatımız bilsen ne bela savar.

Ne olursun sevgime bir gün sevgi belesen?
Yeter ki sevgini ver, hiç yanıma gelme sen.
Gözlerine yaş olsam; kirpiğinde elesen,
Dertlerimi sor hele, ne diyecek şu duvar?

Senden nasibim zulüm, sefanı kim sürecek?
Şu dünyadan ukbaya kimler ne götürecek?
Sevgiliye sevgiden başka ne var verecek?
Bir vefanı görmedim ey vefasız hain yar.

Böyle gidiş mi olur, bu elveda zamansız,
Ve işte geldi çattı, şeb-i firkat amansız.
Ümit Zeki yok artık, şimdi ruhsuz ve cansız,
Cananım yaptığını ne kul yapar ne ağyar.

Ankara – 13.10.2008
Ümit Zeki SOYUDURU