Gölgen GÖNLÜME DÜŞtü...
GÖLgen gönlüme DÜŞtü...
UYUYORdum; Zifiri karanlıkların en karasının koynunda. Yünle,elyaf arasındaki farkı, öğrenen tenim, uzanırken yıldızdan beşiğinin döşeklerinde. Bilinmeyen sırların derin kuytularındayken hemde... Ansızın,habersiz, BİRDENbire... GÖLgen düşüme DÜŞtü! YÜRÜYORdum; Sırtımı dayamışken güneşe, SAĞ yanım yağmur, SOL yanım kurak... Balık tutan amcalara, selam olurken bakışlarım. ÜLKEM kadar eski... ÜLKEM kadar güzel... mekanların önünde. Bacaklarım; emekleyen bebeler acemiliğinde. Terime süt karışmışken, hemde... Ansızın ,habersiz, BİRDENbire... GÖLgen cismime DÜŞtü! YAZIYORdum; Nice aykırılıklarla, yaşanmış... Nice mübahlarla, Yaşanmamışların öyküsünü, Şiircesine... Yalnızlıkların,kederlerin, Adı unutulanların türküsünü, Samimiyetçe,destancasına... Ciğerlerimin buğusu, Hecelerimi pişirirken, hemde... Ansızın, habersiz, BİRDENbire... GÖLgen dizeme DÜŞtü! YAŞIYORdum; Nerede,nasıl,kiminle? Hiç anlamı olmasa bile. Tanımadığım her insanı , DOST gibi... Her dostumu yeni tanır gibi, severcesine... Anıları değil yalnız, İnsanları biriktirerek, hemde... Ansızın,habersiz, BİRDENbire... GÖLgen gölgeme DÜŞtü! GÖLgen gönlüme DÜŞtü! 19.09.2008 Esra Leyla Oruç |