Yine bir sonbahar günü
Sensiz gözlerimi açıyorum sabaha.
Senin yokluğun artık koymuyor bana,
Biliyorum, zaten olmayacaksın yanımda.
Sonra yataktan kalkıp,
Sanki benim uyanmamı bekleyen aynaya bakıyorum.
Ne kadar çok iz bırakmışsın yüzümde,
On yıl gitmiş sanki ömrümden hüzünle.
Kendimi dışarı atıyorum,
Evdeki herşey seni hatırlattığı için.
Sokağın öte tarafından simit kokusu geliyor.
Seninle her sabah yediğimiz simit...
Beraber içtiğimiz çayı hatırlıyorum.
Çay kadar sıcak olan ellerini...
İçimi ısıtan gözlerinin rengini...
Soğuk içime işlemişken,
Sıcacık atan kalbini anımsıyorum.
Sonra iki damla yaş süzülüyor gözlerimden,
Daha düşmeden, ayaz kurutuyor yanağımda.
Ayaklarım yürümek istemiyor sanki,
Bu yollardan el ele yürüdük hep.
Binbir güçlükle eve dönüyorum sonra,
Anlıyorum ki, nereye gidersem gideyim
Hep sen, senin sevdan, kara sevdan..
Aklımdan çıkmıyorsun.
Kendime yalan söylemeyim boşuna,
Kahretsin !!
Sensiz uyanmak her sabaha,
Çok koyuyor bana !...