Hata bendeydi,
Gözünde,
Küçücük gagasıyla,
Yavrularına yiyecek götürendim hep.
Günün bittiği ana kadar işlenendim.
Görgünün yetmediği yerde vurdun.
Ben, canım için değil canlarım için sustum.
Hata bendeydi
İç sesimin canlı dönüşü gibi gelmiştin.
Sevecen, dürüst, korumacı.
Ne güzeldi gözlerinde sabahlamak.
Ben, el, gün için değil,
Kendim için hoştum.
Sevdim, incindim, kırıldım, kırdım.
Şimdi gülesim gelse de, ne çok kıskandım.
Ne çok ağladım, yakındım.
Ben hoyratlığa inat,
Aşkımın yumuşaklığı içinde coştum.
Her gün, bir çiçek koparır oldun yüreğimden.
Kirpiklerimin içine aktı sensizlik.
Bitince sevgimin bahçesindeki güller,
Ben, senin için değil,
Son goncaya, bir damla su için koştum.
Hata bendeydi.
Okyanus sanmıştım sana akarken.
Sadakat sanmıştım sana susarken.
Sevgidir demiştim, sana coşarken.
Ölürüm demiştim, bir bir solarken.
Düşerim sanmıştım, suya koşarken.
Bu uyanış, bu dirilişi bedenimin.
Bu, aklımın, akılsızlığa söz geçirişi.
Bu, içimin binlerce kere bilenişi.
Bu, ruhumun canan için değil,
Canlarım için direnişi.