ÖZKAN
Eskimiş renklerle eski hayatlar
Elinde renksiz bir çocuk Dilinde iki kelime Düzgün biri kendince Bacaklarındaki yorgunluk Yalnız bırakmıyor gönlünü Otobüste tanıştık * Keşke tanışmaz olsaydık * Yok zaten konuşmadık * Ben istedim olmadı * O isteseydi.. * Belki annesi,belki teyzesiydi Ayağında garip bir yorgunluk Yollardaki taşlardan Kalma bedenine Adı neydi ki Belki deniz belki yeşil ya da Kesinlikle mavi Sorsam söyler miydi Ya da alışabilir miydi Girdiği her yerde adını Söylemeye Bir bakıyorum da yüzüne Onun kuş kadar hafif Gülüşüne yakışmıyor ki başka Bir kelime (bir dershane dönüşü yurda varırken) |